Ik rolde onbedaarlijk lachend over de vloer, maar het bewijs was daar. Zijn hobbitvoeten rustten schijnbaar nonchalant op de smetteloze salontafel. ‘Je hebt wát gedaan?’ De triomfantelijk gebogen lijn tussen zijn stoppelbaard bewoog: ’Ik heb vijf uur op blote voeten over de Veluwe gewandeld.’ Onwerkelijk, echt iédereen verlegt zijn grenzen tijdens deze coronacrisis. Zelfs manlief met zijn poezelige voetjes, zoals hij ze zelf pleegt te noemen. Gevoelig voor blaren voegen nieuwe schoenen, nog voor ze goed zijn ingelopen, zich bij de Imeldacollectie. ‘Je moet er gewoon doorheen en wat eelt kweken’, adviseer ik tevergeefs al eenentwintig jaar.
Maar zijn wandelmaatje kan hem wèl overtuigen. ‘De truc is om langzaam te lopen’, doceert hij als een ervaringsdeskundige. ‘Bewust iedere voet neerzetten. En verder is het een mindset. Als je over eikels loopt, denk je; er zijn geen eikels’. Hmmm, dat lijkt verdacht veel op #yoga; #mindfulness op blote voeten.
Mensen hunkeren naar
lading en ontlading
En dan het hoofdstuk energie, wat niet alleen uit een stopcontact komt. Alle materie inclusief wijzelf én de aarde is opgebouwd uit atomen; een positieve kern omgeven door een negatief geladen wolk van neutronen. Mensen hunkeren naar lading en ontlading, en precies dát mis ik nu in de 1,5 meter samenleving het meest; een handdruk, een knuffel, die uitwisseling van energie. En dus besluit ik de eerst volgende keer de stoute schoenen uÃt te trekken en mijn lief blootsvoets te vergezellen het Rozendaalse Veld op.
‘Mogen ze al uit’, vraag ik terwijl we de Koningsberg op lopen. De fijne kiezelgrond ligt er uitnodigend bij. Voorzichtig zet ik voetje voor voetje neer. Van hiel naar bal van voet en ten slotte de tenen, één voor één. Het voelt aangenaam alsof iemand met een massageroller over mijn voetzolen wrijft. Toch scan ik de grond in het begin nog minutieus af. Ontwijk een opstaand takje of een eikeltje. De ondergrond verandert telkens en de wisselende sensaties die mijn voeten ervaren is goddelijk. De schaduwrijke zandgrond in het bos is koud, maar wolkenzacht. Op een open plek verwarmt hij mijn voeten weer. ’Ik zie je genieten’, fluistert manlief. Ik glunder terug. In stilte lopen we achter elkaar. Op het kurkdroge mos van de hei trappelen we als een stel kleine kinderen rond, want het knispert net zo lekker als verse sneeuw. Voor ons strekt een eindeloos zijden laken zich uit, wachtend om mijn voeten bij iedere stap tot aan de enkels te strelen. Dit gaan we vaker doen. Want niemand verbiedt ons direct contact met de aarde te maken.
Bovenstaande column verscheen in het juni 2020 nummer van Wijkcontact, de wijkkrant van de Burgemeesterswijk in Arnhem. Sinds 2017 bewoont Tara er samen met man en zoon (19) een karakteristieke bovenwoning en heeft zij er de eerste yoga studio van de wijk gevestigd.